Συζήτηση με τον Θεό – Βιβλίο Πρώτο

 Στην αρχή το μόνο που υπήρχε ήταν το παν το υπαρκτό και δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Όμως το παν το υπαρκτό δεν μπορούσε να γνωρίζει τον εαυτό του, επειδή το παν το υπαρκτό ήταν το μόνο που υπήρχε και δεν υπήρχε τίποτα άλλο.

Και έτσι το παν το υπαρκτό δεν ήταν υπαρκτό, απουσιάζοντας κάτι άλλο το παν το υπαρκτό δεν υπάρχει. Το παν το υπαρκτό γνώριζε πως ήταν το παν που υπήρχε αλλά αυτό δεν αρκούσε γιατί μπορούσε μόνο να γνωρίζει το απόλυτο μεγαλείο του εννοιολογικά και όχι βιωματικά.

Όμως εκείνο που ποθούσε ήταν το βίωμα του εαυτού του γιατί ήθελε να γνωρίζει πως ήταν η αίσθηση του να είναι τόσο μεγαλειώδες. Ωστόσο αυτό ήταν αδύνατο.

Επειδή ακόμα και ο ίδιος ο όρος «μεγαλειώδης» είναι ένας σχετικός όρος. Το παν το υπαρκτό δεν μπορούσε να γνωρίζει ποια αίσθηση του δίνει να είσαι μεγαλειώδεις, αν δεν εμφανιζόταν το «μη υπαρκτό».

Το παν το υπαρκτό ήταν ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να γνωρίσει τον εαυτό του και ούτε θα τον γνώριζε από ένα σημείο αναφοράς έξω απ’ τον εαυτό του.

Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σημείο. Μόνο ένα σημείο αναφοράς υπήρχε και εκείνο ήταν ο μοναδικός τόπος μέσα του. Ωστόσο το παν επέλεξε να βιώσει τον εαυτό του βιωματικά.

Αυτή η ενέργεια, αυτή η καθαρή, η αθέατη, η ανήκουστη, η παρατηρητή και επομένως η άγνωστη σε οποιονδήποτε άλλον ενέργεια επέλεξε να βιώσει τον εαυτό της σαν το απόλυτο μεγαλείο που ήταν. Για να το κάνει αυτό, το παν, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει ένα σημείο αναφοράς μέσα του. Συλλογίστηκε και πολύ σωστά, ότι οτιδήποτε, οποιοδήποτε κομμάτι του εαυτού του θα έπρεπε αναγκαστικά να είναι μικρότερο απ’ το όλο, ότι αν επομένως διαιρούσε τον εαυτό του σε μερίδια, το κάθε μερίδιο όντας λιγότερο απ’ το όλο, θα μπορούσε να στραφεί και να δει το υπόλοιπο εαυτό του, να δει το μεγαλείο.

Και έτσι το παν το υπαρκτό διαίρεσε τον εαυτό του και έγινε μέσα σε μια λαμπρή στιγμή εκείνο που είναι, αυτό και αυτό που είναι εκείνο. Για πρώτη φορά αυτό και εκείνο υπήρξαν εντελώς ξεχωριστά το ένα από το άλλο και ωστόσο υπήρχαν και τα δύο ταυτόχρονα. Όπως επίσης υπήρχαν και όλα τα άλλα που δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι υπήρξαν ξαφνικά τρία στοιχεία.

Αυτό που είναι εδώ, αυτό που είναι εκεί, και αυτό που δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί αλλά πρέπει να υπάρχει για να υπάρξει το εδώ και το εκεί. Είναι το τίποτα που περιέχει και συγκρατεί το παν. Είναι το μη διάστημα που περιέχει και συγκρατεί το διάστημα. Είναι το παν που περιέχει και συγκρατεί τα μέρη. Δημιουργώντας τώρα αυτό που είναι εδώ και εκείνο που είναι εκεί ο Θεός κατέστησε δυνατό για το Θεό να γνωρίσει τον εαυτό του.

Την στιγμή εκείνη της μεγάλης έκρηξης εκ των ένδω ο Θεός δημιούργησε την σχετικότητα.

Το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ποτέ στον εαυτό του. Έτσι η σχέση είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ποτέ σε σας. Καθώς τα στοιχεία του παντός κινούνται με μεγάλη ταχύτητα προς τα εμπρός δημιουργήθηκε ο χρόνος γιατί ένα πράγμα ήταν πρώτα εδώ, μετά εκεί, και η περίοδος που χρειάστηκε για να φτάσει από εδώ ως εκεί ήταν μετρήσιμη.

Όπως ακριβώς τα μέρη του εαυτού του που είναι θεατά, άρχισαν να ορίζονται το ένα σε σχέση προς το άλλο, έτσι έκαναν και τα μέρη που είναι αθέατα. Ο Θεός γνώριζε πως για να υπάρξει αγάπη και να γνωρίζει τον εαυτό της ως καθαρή αγάπη έπρεπε να υπάρξει και το ακριβώς αντίθετό της.

Έτσι ηθελημένα δημιούργησε την μεγάλη πολικότητα, το απόλυτο αντίθετο της αγάπης, όλα όσα δεν είναι αγάπη, αυτό που τώρα ονομάζεται φόβος. Η στιγμή που υπήρξε ο φόβος, η αγάπη μπορούσε να υπάρχει σαν ένα πράγμα που μπορούσε να βιωθεί. Σε αυτήν την δημιουργία του δυϊσμού, μεταξύ της αγάπης και του αντίθετού της είναι που αναφέρονται οι άνθρωποι στις διάφορες μυθολογίες τους σαν τη γέννηση του κακού, το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ, την ανταρσία του σατανά και ούτε καθ εξής. Όπως έχετε επιλέξει το να προσωποποιήσετε την καθαρή αγάπη με τον χαρακτήρα που ονομάζετε Θεό, έτσι έχετε επιλέξει να προσωποποιήσετε και τον απεχθή φόβο με τον χαρακτήρα που ονομάζεται διάβολο.

Κάποτε πάνω στη γη έχουν βασίσει αρκετά πολυσύνθετες μεθοδολογίες γύρω από το γεγονός που περιέχουν σενάρια μαχών και πολέμων, αγγελικούς στρατιώτες και διαβολικούς πολεμιστές, τις δυνάμεις του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους.

Αυτή η μυθολογία ήταν η πρώιμη προσπάθεια της ανθρωπότητας να καταλάβει και να αφηγηθεί με έναν τρόπο που οι άλλοι θα μπορούσαν να καταλάβουν. Ένα κοσμικό συμβάν του οποίου η ανθρώπινη ψυχή έχει βαθιά επίγνωση αλλά που ο νους μόλις που μπορεί να συλλάβει.

Καθιστώντας το σύμπαν μια διαιρεμένη έκδοση του εαυτού του. Ο Θεός παρήγαγε από καθαρή ενέργεια όλα όσα υπάρχουν τώρα τόσο τα θεατά όσο και τα αθέατα. Με άλλα λόγια δεν δημιουργήθηκε έτσι μόνο του το φυσικό σύμπαν, αλλά και το μεταφυσικό. Το μέρος του Θεού που αποτελεί το δεύτερο μισό της εξίσωσης «είναι» «μη είναι» εξεράγει επίσης σε ένα άπειρο αριθμό μονάδων μικρότερο από το όλον.

Αυτές τις ενεργειακές μονάδες θα μπορούσε να τις ονομάσει κανείς Πνεύματα. Αυτές οι ενεργειακές είναι ένας στάνταρ αριθμός που δεν αλλάζει, και όλες μαζί με τον πρωταρχικό δημιουργό αποτελούν το Ένα! Ο Θεϊκός σκοπός του κατά την διαίρεση του ήταν να δημιουργήσει αρκετά μέρη Του, έτσι ώστε να μπορέσει να γνωρίσει τον εαυτό του βιωματικά. Υπάρχει ένας τρόπος για να γνωρίσει ο Δημιουργός τον εαυτό του βιωματικά ως δημιουργό και αυτός είναι να δημιουργεί.

Και έτσι έδωσε στον καθένα απ’ τ’ αμέτρητα μέρη του, σε όλα του τα τέκνα Πνεύματα την ίδια δύναμη για δημιουργία που έχει ως Όλο. Αυτό εννοούν οι θρησκείες μας όταν λένε ότι δημιουργηθήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει πως έχουν προτείνει ορισμένοι ότι τα υλικά μας σώματα είναι όμοια.

Ο Θεός μπορεί να πάρει οποιαδήποτε υλική μορφή που θα επιλέξει για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Σημαίνει ότι η ουσία μας είναι η ίδια. Είμαστε φτιαγμένη από το ίδιο υλικό. Είμαστε το ίδιο υλικό.

Με όλες τις ίδιες ιδιότητες και ικανότητες., συμπεριλαμβανόμενης και της ικανότητας να δημιουργούμε, υλική πραγματικότητα από αέρα κοπανιστό. Ο σκοπός που δημιούργησε τα πνευματικά του τέκνα ήταν για να γνωρίσει τον εαυτό του ως Θεό. Δεν έχει άλλο τρόπο για να το κάνει παρά μόνο μέσα από μας.

Έτσι θα μπορούσε να λεχθεί (και έχει λεχθεί πολλές φορές) ότι ο σκοπός Του για μας είναι να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας ως Αυτόν.

Αυτό φαίνεται εκπληκτικά απλό κι όμως γίνεται εξαιρετικά πολύπλοκο. Υπάρχει ένας τρόπος για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ως το Θεό, ως Αυτόν. Και ο τρόπος αυτός είναι να γνωρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας ως «όχι Αυτόν». Το να γνωρίζεις κάτι και να το βιώνεις είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το πνεύμα ποθούσε να γνωρίσει τον εαυτό του βιωματικά.

Η διανοητική επίγνωση δεν ήταν αρκετή για μας. Έτσι ο Θεός επινόησε ένα σχέδιο.

Είναι η πιο ασυνήθιστη ιδέα σε ολόκληρο το σύμπαν και η πιο θεαματική συνεργασία, επειδή όλοι μας συμμετέχουμε μαζί του σε αυτό.

Σύμφωνα με το σχέδιο εμείς ως καθαρό Πνεύμα θα μπαίναμε στο υλικό σύμπαν που είχε μόλις δημιουργηθεί και αυτό γιατί η ειδικότητα είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε βιωματικά αυτό που γνωρίζουμε διανοητικά.

Είναι στην πραγματικότητα η αιτία που δημιούργησε αρχικά τον υλικό και το σύστημα της σχετικότητας που το διέπει αλλά και όλη την δημιουργία.

Όταν πια βρεθήκαμε στο υλικό σύμπαν εμείς τα πνευματικά τέκνα του, μπορούσαμε να βιώσουμε αυτά που γνωρίζαμε για τον εαυτό μας. Και όμως έπρεπε να γνωρίσουμε το αντίθετο.

Για να το εξηγήσω αυτό απλοϊκά δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ως ψηλό αν δεν αποκτήσουμε επίγνωση για την έννοια του κοντού. Δεν μπορούμε να βιώσουμε το μέρος του εαυτού μας που αποκαλούμε χοντρός αν δεν γνωρίσουμε το λεπτό. Δεν μπορούμε να βιώσουμε τον εαυτό μας αυτό που είναι αν δεν έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό που δεν είναι.

Αυτός είναι ο σκοπός της θεωρίας της σχετικότητας και όλης της υλικής ζωής. Μέσω αυτού που δεν είσαι είναι που ορίζεσαι εσύ ο ίδιος. Στην περίπτωση της γνώσης του εαυτού σου ως δημιουργού δεν μπορείς να βιώσεις τον εαυτό σου ως δημιουργό εάν δεν δημιουργήσεις τον εαυτό σου μέχρι να ξε δημιουργήσεις τον εαυτό σου κατά μία έννοια, για να είσαι πρέπει πρώτα να μην είσαι.

Φυσικά δεν υπάρχει τρόπος να μην είστε αυτό που είστε, καθαρό δημιουργικό πνεύμα.

Πάντα είσαστε και πάντα θα είστε. Έτσι κάνατε το αμέσως επόμενο καλύτερο που μπορούσατε. Κάνατε τον εαυτό σας να ξεχάσει ποιοι πραγματικά είστε. Μπαίνοντας μέσα στο υλικό σύμπαν, παραιτηθήκατε απ’ την ανάμνηση του εαυτού σας. Αυτό σας επιτρέπει να επιλέγεται να είστε αυτό που είστε, αντί απλώς να υπνοβατείτε που λέει ο λόγος.

Στην πράξη το να επιλέγεται να είστε, ή απλώς να σας λένε πως είστε, είναι ένα γεγονός που εξ ορισμού είναι αυτό που είναι ο Θεός.

Ωστόσο πως μπορείτε να έχετε μια επιλογή σε σχέση με κάτι στο οποίο δεν υπάρχει επιλογή.

Να μην είστε τέκνα του Θεού, όσο σκληρά και αν προσπαθήσετε, όμως μπορείτε να το ξεχάσετε. Είστε, υπήρξατε πάντα, και θα είστε πάντα ένα θεϊκό μέρος του θεϊκού όλου.

Ένα μέρος της καρδιάς και του νου του. Γι’ αυτό η πράξη της επανένωσης με το όλο της επιστροφής στο Θεό ονομάζεται «ενθύμηση».

Πραγματικά επιλέγουμε να ενθυμηθούμε, να βάλουμε δηλαδή μέσα στην καρδιά και το νου μας και να εξετάσουμε ποιοι είμαστε, να ενωθούμε με τα διάφορα μέρη του εαυτού μας και να βιώσουμε το παν για μας γεγονός που σημαίνει το παν για το Θεό.

Η δουλειά μας στη γη επομένως δεν είναι να μάθουμε (γιατί ήδη ξέρουμε) αλλά το αν ενθυμηθούμε ποιοι είμαστε και να ενθυμηθούμε ποιοι είναι και όλοι οι άλλοι. Αυτός είναι ο λόγος που ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μας είναι να υπενθυμίζουμε στους άλλους, έτσι ώστε να μπορούν και αυτοί να ενθυμηθούν. Όλοι οι υπέροχοι πνευματικοί Δάσκαλοι, αυτό ακριβώς έκαναν και κάνουν.

Είναι ο μοναδικός μας σκοπός. Δηλαδή ο σκοπός της μονάδας που επιδιώκει να ενωθεί με το παν.

Απ’ όλες τις ερωτήσεις που έχει υποβάλλει ο άνθρωπος στο Θεό, αυτή είναι που τίθεται πιο συχνά από την αρχή το χρόνου είναι κάπως έτσι.

«Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος γιατί να δημιουργήσει τους λιμούς, τον πόλεμο, την αρρώστια, τους σεισμούς, τις λαίλαπες και τους τυφώνες και όλες τις μορφές των φυσικών καταστροφών, της βαθιάς προσωπικής απογοήτευσης και των παγκόσμιων συμφορών;»

Την απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση την βρίσκεις στο βαθύτερο μυστήριο του σύμπαντος, στο ύψιστο νόημα της ζωής.

Δεν δείχνω την καλοσύνη μου δημιουργώντας γύρω σας μόνο αυτό που νομίζετε τελειότητα, δεν φανερώνω την αλήθεια της αγάπης μου με το να μη σας επιτρέπω να φανερώνεται την αλήθεια της δικής σας.

Δεν μπορείς να δείξεις αγάπη μέχρι να μπορείς να γράψεις μη αγάπη. Ένα πράγμα υπάρχει χωρίς το αντίθετο του παρά μόνο στον κόσμο του απόλυτου.

Όμως η σφαίρα του απόλυτου δεν είναι αρκετή ούτε για εσάς ούτε για εμένα. Υπήρχα εκεί στο πάντα και από εκεί είναι που έχετε προέλθει και εσείς.

Στο απόλυτο δεν υπάρχει εμπειρία αλλά μόνο γνώση. Η γνώση είναι μια θεϊκή κατάσταση όμως η μεγαλύτερη χαρά είναι η ύπαρξη. Η ύπαρξη επιτυγχάνεται μόνο μετά την εμπειρία.

Η εξέλιξη είναι αυτή.

Γνώση, εμπειρία, ύπαρξη. Αυτή είναι η Αγία Τριάδα το τρισυπόστατο του Θεού.

Ο Θεός Πατήρ είναι η γνώση, ο γονέας κάθε κατανόησης, ο γεννήτορας κάθε εμπειρίας.

Γιατί δεν μπορείς να βιώσεις αυτό που δεν ξέρεις. Ο Θεός Υιός είναι η εμπειρία, η εκτέλεση όλων όσα ο πατέρας γνωρίζει για τον εαυτό του, γιατί δεν μπορείς να είσαι αυτό που δεν έχεις βιώσει.

Ο Θεός Άγιο Πνεύμα είναι η ύπαρξη η εξαΰλωση όλων όσα έχει βιώσει ο Υιός σε σχέση με τον εαυτό του. Το απλό το έξοχο είναι δυνατόν μόνο μέσω της ανάμνησης, της γνώσης και της εμπειρίας.

Αυτή η απλή ύπαρξη είναι η μακαριότητα. Είναι η θεϊκή κατάσταση μετά την γνώση και το βίωμα του εαυτού Του, είναι αυτό που ποθούσε ο Θεός αρχικά φυσικά έχετε ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο κατά το οποίο θα χρειαζόταν να σας εξηγήσω ότι οι περιγραφές του Θεού ως Πατέρα και Υιού δεν έχουν καμία σχέση με το φύλλο.

Απλώς χρησιμοποιώ εδώ τον γλαφυρό λόγο των πιο πρόσφατων γραφών σας. Πολύ παλιότερα τα ιερά κείμενα τοποθετούσαν αυτή τη μεταφορά σε ένα πλαίσιο μητέρας, κόρης.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο τον εκφράζουν σωστά. Η σχέση που μπορεί να κρατήσει καλύτερα ο νους σου είναι γονέας, τέκνο. Είναι εκείνο που γεννά και εκείνο που γεννιέται η πρόθεση του τρίτου μέρους της Τριάδας παράγει αυτή τη σχέση.

Εκείνο που γεννά, εκείνο που γεννιέται, εκείνο που είναι. Τρισυπόστατη πραγματικότητα είναι η υπογραφή του Θεού. Είναι το θεϊκό πρότυπο.

Τα τρία σε ένα βρίσκεται παντού στη σφαίρα του ιδανικού. Δεν μπορείς να το αποφύγεις σε ζητήματα που αφορούν στο χρόνο και στο χώρο, στο Θεό και στη συνειδητότητα ή σε οποιαδήποτε από τις λεπτές σχέσεις. Αντίθετα δεν θα το βρεις στη τρισυπόστατη και σε καμία από τις χονδροειδής σχέση της ζωής.

ΑΛΛΑΧΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Υπάρχουν εκείνοι που λένε πως η ζωή είναι ένα σχολείο και πως τα πράγματα που παρατηρείτε και βιώνετε στη ζωή σας είναι για να μάθετε. Μπήκατε σε αυτή τη ζωή χωρίς να χρειάζεται να μάθετε τίποτα. Το μόνο που χρειάζεται να δείξετε αυτό που ήδη γνωρίζετε.

Δείχνοντας το θα το θέσετε σε λειτουργία και θα δημιουργήσετε τον εαυτό σας από την αρχή μέσω της εμπειρίας σας έτσι δικαιώνεται τη ζωή και της δίνεται σκοπό. Έτσι την καθαγιάζετε.

Τώρα τα πράγματα που ονομάζουμε κακά και που μας συμβαίνουν δεν είναι δική μας επιλογή, είναι όμως όλα δημιουργήματά μας.

Βρισκόμαστε πάντα σε μια διαδικασία δημιουργίας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε μέρα.

Είμαστε μια μεγάλη μηχανή δημιουργίας και κυριολεκτικά με την ίδια ταχύτητα που σκεπτόμαστε παράγουμε μια καινούρια εκδήλωση.

Περιστατικά συμβάντα, συνθήκες, απρόβλεπτα γεγονότα, περιστάσεις όλα δημιουργούνται από τη συνείδηση. Η ατομική συνείδηση είναι αρκετά ισχυρή.

Μπορείτε να φανταστείτε ποιού είδους δημιουργική ενέργεια απελευθερώνεται όταν δύο ή περισσότεροι από σας συγκεντρώνονται επ’ ονόματι μου και η μαζική συνείδηση αυτή είναι πια τόσο ισχυρή που μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα και περιστάσεις παγκόσμιας σημασίας και πλανητικών συνεπειών.

Είναι ακριβές να πούμε ότι επιλέγετε αυτές τις συνέπειες, δεν τις επιλέγετε όπως δεν τις επιλέγει και ο Θεός. Όπως και ο Θεός τις παρατηρεί έτσι και εμείς τις παρατηρούμε και αποφασίζουμε ποιοι είμαστε σε σχέση με αυτές.

Όμως δεν υπάρχουν θύματα στον κόσμο ούτε θύτες, ούτε είστε θύματα των επιλογών, σε κάποιο επίπεδο έχετε όλοι δημιουργήσει αυτό που απεχθάνεστε και αφού το έχετε δημιουργήσει το έχετε επιλέξει.

Αυτό είναι ένα προχωρημένο επίπεδο σκέψης, ένα επίπεδο που αργά η γρήγορα το κατακτούν όλοι οι δάσκαλοι γιατί μόνο όταν μπορέσουν να δεχθούν την ευθύνη για το Όλο, μπορούν να επιτύχουν τη δύναμη να αλλάξουν ένα μέρος του.

Όσο καλλιεργείτε την ιδέα ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που σας το κάνει, αποδυναμώνετε τον εαυτό σας σε σχέση να κάνετε κάτι γι’ αυτό. Μόνο όταν πείτε «Εγώ το έκανα αυτό» μπορείτε να βρείτε τη δύναμη να το αλλάξετε.

Είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις κάτι που κάνεις εσύ παρά να αλλάξεις εκείνο που κάνει ένας άλλος. Το πρώτο βήμα για να αλλάξει κανείς οτιδήποτε είναι να γνωρίζει και να δέχεται ότι το έχει επιλέξει, να είναι αυτό που είναι.

Αν δεν μπορείτε να το δεχθείτε αυτό σε προσωπικό επίπεδο τότε συμβιβαστείτε με αυτό μέσα από την κατανόησή σας ότι είμαστε όλοι Ένα.

Επιδιώξτε λοιπόν να δημιουργήσετε αλλαγή, όχι επειδή κάτι είναι λάθος, αλλά επειδή αυτό δεν δηλώνει με ακρίβεια το ποιοι είστε. Δημιουργούμε συλλογικά και ατομικά τη ζωή και τις εποχές που βιώνουμε για το σκοπό της εξέλιξης της ψυχής.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ένα εξωτερικό γεγονός γιατί αυτό έχει δημιουργηθεί από πολλούς από εμάς και δεν είμαστε αρκετά αναπτυγμένη στη συνειδητότητα μας ώστε να αλλάξουμε ατομικά ότι έχει δημιουργηθεί συλλογικά.

Επομένως πρέπει να αλλάξουμε την εσωτερική εμπειρία.

Αυτός είναι ο δρόμος για να αποκτήσει κανείς έλεγχο στη ζωή, να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις γήινες εμπειρίες και τα περιστατικά.

Συζήτηση με τον Θεό

    Βιβλίο πρώτο

επιμέλεια:

www.UrantiaCenter.gr

Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν

και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις

 “Copyright ©www.UrantiaCenter.gr"