Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ορίσουμε το τι είναι ο Θεός, γιατί αν δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε τότε δεν θα μπορέσουμε να το βρούμε. Η πνευματικότητα είναι καθαρά συνειδητή πορεία προς το Θεό – δεν υπάρχει πνευματικός αυτόματος πιλότος.Όλοι μας έχουμε έναν ορισμό για τον Θεό – λέμε ότι είναι το Υπέρτατο Ον, ή το Απόλυτο, ή η Ανώτερη Δύναμη, ή η Ενότητα, ή η Αγάπη, ή το Φως, η Πηγή απ’ όπου όλα εκπορεύονται, κλπ. Όλοι αυτοί οι ορισμοί που δίνουμε είναι όντως σωστοί και δείχνουν ότι τελικά έχουμε μια γνώση για το τι είναι ο Θεός. Και δεν γίνεται να μην γνωρίζουμε τι είναι, καθώς από εκεί εκπορευτήκαμε, αυτό είναι το Σπίτι μας.

Απλά στην διάρκεια της ενσαρκωμένης μας ζωής ταυτιζόμαστε με το σώμα και ξεχνάμε την ουσία μας, ταυτιζόμαστε με τη περιφέρεια και ξεχνάμε το κέντρο του κύκλου μας.Επίσης ο Θεός μπορούμε να πούμε ότι είναι το ανώτερο σημείο στο πνευματικό μας ορίζοντα, το οποίο Σημείο αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε. Αλλά και αυτό να μην καταλαβαίνει κάποιος, μπορεί απλά να χρησιμοποιήσει την ίδια του την αντίληψη για το Θείον για να Το φτάσει.

Έτσι λοιπόν αν νιώθουμε ότι ο Θεός είναι το Απόλυτο, δηλαδή μια κατάσταση ‘τελική’ και τέλεια, τότε μπορούμε να δουλέψουμε με αυτό, δηλαδή να προσπαθήσουμε να βιώσουμε αυτή τη κατάσταση, να γίνουμε ένα με αυτή στο διαλογισμό και τη προσευχή μας. Ή αν νιώθουμε ότι ο Θεός είναι Αγάπη, μπορούμε και πάλι να δουλέψουμε με αυτό, να αγωνιστούμε να γίνουμε Αγάπη.

Η εικόνα μας δηλαδή για το Θείον μπορεί να γίνει η βασική μας πνευματική άσκηση στην οποία θα προσπαθήσουμε να γίνουμε αυτή η εικόνα – ‘μιμούμαστε’ αυτή την εικόνα και τελικά γινόμαστε αυτή σταδιακά. Έτσι θα επιχειρήσουμε να φτάσουμε το Θεό. Γιατί μην ξεχνάμε, ότι, όπου έχουμε την εστίαση της προσοχής μας, αυτό γινόμαστε. Είμαστε το προϊόν της ίδιας μας της προσοχής και δημιουργικότητας, και κάθε στιγμή δημιουργούμε τον εαυτό μας βάσει των στάνταρτ που έχουμε. Ας θέσουμε λοιπόν τον Θεό ως το στάνταρτ μας.

Τι είναι η Άγνοια

Η άγνοια δεν είναι μόνο έλλειψη πληροφοριών και γνώσεων, αλλά στη πνευματική διάλεκτο άγνοια σημαίνει έλλειψη συνειδητότητας, ασυνειδησία. Παραπέρα, η συνειδητότητα είναι το αποτέλεσμα πληρότητας ενέργειας – όσο πιο πολύ ενέργεια/φως έχει στο πεδίο του κάποιος, τόσο πιο διευρυμένη συνειδητότητα έχει.

Η άγνοια λοιπόν είναι χονδροειδείς κραδασμοί, πέπλα σκότους, που εμποδίζουν το νου του ανθρώπου να σκεφτεί με διαύγεια και αυθεντική δημιουργικότητα. Σαν ένα ενεργειακό σκοτεινό gel είναι η άγνοια, που μας κάνει κουτούς πνευματικά, ακόμα κι αν ο νους μας φαινομενικά λειτουργεί έξυπνα και είναι καλός σε υπολογισμούς κλπ.

Η άγνοια μάς εμποδίζει να διακρίνουμε τα μελλοντικά αποτελέσματα των τωρινών μας πράξεων, και γι’ αυτό μπορεί να λειτουργούμε αυτοκαταστροφικά, κάνοντας πράγματα που υπονομεύουν την μελλοντική μας ευτυχία. Η άγνοια δεν μάς επιτρέπει να δούμε τι είναι σωστό και ηθικό, καθώς ο νους ουσιαστικά δεν κυβερνάται από την ίδια τη θέληση του ατόμου αλλά είναι έρμαιο σε πάθη, παρορμήσεις, κατοχές, συνήθειες, υποβολές, εξαρτήσεις κι εθισμούς.

Στο υλικό επίπεδο, η άγνοια εκδηλώνεται σαν στρώματα τοξινών στο σώμα, που κι αυτά με τη σειρά τους εμποδίζουν τη σωστή κρίση αλλά και τη δημιουργικότητα στο φυσικό πεδίο. Οι τοξίνες δηλαδή είναι υλοποιημένα στρώματα άγνοιας.

Για να διαλύσουμε τα πέπλα της άγνοιας που κρύβουν τη σοφία και τη θέλησή μας, πρέπει να φέρουμε φως/ενέργεια στη ψυχοφυσιολογία μας, όλο και περισσότερο φως. Ο διαλογισμός και πάλι είναι το μέσον για να επιτρέψουμε στο φως να εισέλθει στη φυσιολογία μας και να την ενεργοποιήσει, ελευθερώνοντάς μας σταδιακά από τα πέπλα της άγνοιας που μας ωθούν σε ασυνείδητες λάθος πράξεις και άρα σε πόνο.

Η Συνέχεια της Ζωής

Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί να μπω σε πνευματικό δρόμο, τι έχει να μου προσφέρει;Η καθημερινή μικρή πνευματική προσπάθεια, φέρνει ως αποτέλεσμα την κατανόηση της ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Το άνοιγμα στο Θεό/Εαυτό/Πατέρα μέσα απ'το διαλογισμό -που είναι η βάση κάθε Πνευματικής Πορείας- και μέσα από τις υπόλοιπες πνευματικές πειθαρχίες, αργά ή γρήγορα θα διασπάσει το περιορισμό και την αποκοπή που έχουμε απ'το Θεό και θα αναδείξει την συνέχεια μεταξύ της γήινης υλικής ζωής και των πνευματικών κόσμων. Έτσι θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την έλλειψη τυχαιότητας των καθημερινών πρακτικών συμβάντων και την άμεση σύνδεσή τους με την πνευματική μας κατάσταση. Τα καθημερινά γεγονότα γίνονται οδηγοί για την πνευματική μας πορεία και διδασκόμαστε από καθετί που συμβαίνει, απορρίπτοντας βέβαια τη λογική "για τα προβλήματά μου φταίει η γυναίκα μου, η κοινωνία, το κράτος, ο φίλος μου, οι γονείς μου" κλπ, αφού οι συμπεριφορές των άλλων απέναντί μας καθρεφτίζουν το τι πρέπει να εξελίξουμε στον εαυτό μας.

Πολλοί βέβαια αρνούνται να μπουν σε αυτή την απελευθερωτική διαδικασία ανάληψης των προσωπικών ευθυνών, από φόβο και από βόλεμα, αρκούμενοι να μένουν σε μια μίζερη πραγματικότητα. Η αναζήτηση της Ευτυχίας θέλει θάρρος και τόλμη. Είναι ένας αγώνας, μια μάχη. Γι'αυτό και οι άνθρωποι του Πνεύματος λέγονται Πολεμιστές.Ποτέ δεν πρέπει να απογοητευόμαστε με τους μικρούς καρπούς των προσπαθειών μας. Η πνευματική ανάπτυξη λειτουργεί ΣΥΣΣΩΡΕΥΤΙΚΑ.

Κάθε μέρα ανάβουμε ένα μικρό κεράκι, το οποίο αργότερα θα γίνει ένα μεγάλο φως αν συνεχίσουμε να το θρέφουμε. Το τραγικό όμως εδώ στη γη, είναι ότι αναλωνόμαστε καθημερινά με ασχολίες εξωτερικές, με τη δουλειά, με το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, ποιον θα δούμε, πως θα διασκεδάσουμε και δεν μας μένει χρόνος για ουσιαστική ενασχόληση και μελέτη του Πνεύματος και των λειτουργιών Του. Η ζωή είναι μικρή και δυστυχώς τα πνευματικά βήματα που κάνουμε σε μια ενσάρκωση είναι πάρα πολύ λίγα, αφού το περισσότερο χρόνο πνευματικής εξάσκησης, το μόνο που κάνουμε είναι να ΑΝΑΚΤΟΥΜΕ ΠΑΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΙΣ.

Τα νέα πνευματικά βήματα πάρα πολύ λίγα. Και οι ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ για αυτά τα νέα πνευματικά ανοίγματα, επίσης πολύ λίγες. Πόσο τραγικά είναι όλα αυτά!Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας. (Όλοι οι φόβοι είναι ψέμα έτσι κι αλλιώς). Η προσπάθεια για πνευματική ανεξαρτησία είναι μια σπουδαία προσπάθεια και οι Εσωτερικοί Οδηγοί θα τρέξουν προς βοήθειά μας.

Αν έχετε παρατηρήσει, οι πνευματικές διδασκαλίες μιλούν συνεχώς για την εξουδετέρωση των επιθυμιών. Επίσης θα παρατηρήσετε ότι στο διαλογισμό ο νους όλο εκεί πηγαίνει, σε θέματα που θέλουμε να πάρουμε κάτι από αυτά, που δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Γι'αυτό ο πνευματικός αγώνας είναι αγώνας ανεξαρτησίας ενεργειακής, και απόσυρσης όλων αυτών των 'πλοκαμιών' που έχουμε απλώσει από δω κι από κει για να ρουφάμε ενέργεια, (απ'τα οποία όμως μας διαρρέει ενέργεια κι όλας). Βαμπιρισμός δηλαδή, ένα κατεστημένο εδώ στη γη.

Γιατί να τρεφόμαστε με ακάθαρτες ενέργειες των άλλων, ενώ έχουμε τη Μία Πηγή του Αιώνιου Νερού και Τροφής που χορταίνει πραγματικά; Αυτό το κάνουμε επειδή έτσι έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε. Όταν ήμασταν μωρά και ακόμα δεν είχαμε μπει στα νοητικά και πρακτικά κατεστημένα του πεδίου της γης, είχαμε τη δυνατότητα να τρεφόμαστε απ'ευθείας απ'τη Πηγή. (Είχαμε ανοιχτά chakras). Γι'αυτό άλλωστε οι άνθρωποι αγαπούν τόσο τα μωρά, αφού είναι γεμάτα ενέργεια.

Μετά σιγά σιγά το παιδί υιοθετεί τους τρόπους λειτουργίας των ανθρώπων, πρώτα απ'όλα απ'τις συμπεριφορές των γονιών, και αρχίζει να παίζει τους ίδιους ρόλους για να ρουφάει ενέργεια, αφού μέσα στο πεδίο της γης οι ενέργειες σπαταλιούνται εύκολα και πρέπει κάπως να τις ανακτούμε. Έτσι έχουμε τη σημερινή κοινωνία που βλέπουμε, με ανθρώπους χωρίς αυτοπεποίθηση (δηλαδή πίστη στον Εαυτό), που λόγω της αποκοπής απ'τη Πηγή κάνουν τα χίλια δυο τεχνάσματα για να πάρουν λίγα ψίχουλα προσοχής/ενέργειας απ'τους άλλους: προσπαθούν να πάρουν το high αμάξι για να έχουν αναγνώριση απ'το περίγυρο και να φαίνονται ότι είναι 'κάποιοι', δουλεύουν σε δυο δουλειές για να βγάλουν πέρα τα αυξημένα έξοδα από τις επίπλαστες ανάγκες και έχουν μπει με λίγα λόγια σε μια έλλειψη απλότητας, και που χρόνος για πνευματική σπουδή.Όμως τα πράγματα είναι απλά. Τα παιδιά έχουν άγχη;

Ο Χριστός μας κάλεσε να γίνουμε σαν αυτά, με συνειδητότητα αυτή τη φορά, συνειδητά παιδιά. Η απλότητα και η πνευματική προσπάθεια θα δώσει ρυθμό και αρμονία στη ζωή μας. Έτσι θα έλξουμε την κατάλληλη εργασία, ή θα βρεθούμε στο κατάλληλο τόπο και χρόνο για να πιάσουμε μια ευκαιρία, θα έρθουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στη ζωή μας και γενικά θα μπούμε σε μια τάξη. Γι'αυτό είναι τεράστιας σημασίας να μην περιμένουμε πρώτα τις εξωτερικές συνθήκες να είναι κατάλληλες για να μπούμε εμείς σε πνευματική εργασία (σπάνια συμβαίνει αυτό), αλλά να μπούμε σε πνευματική εργασία και προσπάθεια ώστε να γίνουν οι εξωτερικές συνθήκες αρμονικές.

Οι εξωτερικές πρακτικές συνθήκες είναι ένα αποτέλεσμα της πνευματικής μας ζωής. Αν υπάρχει χάος στην εξωτερική μας ζωή, τότε σημαίνει ότι χρειαζόμαστε συμμάζεμα εσωτερικά.Έτσι λοιπόν βλέπουμε την ΑΜΕΣΗ ΠΡΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ του πνευματικού αγώνα και της ανάληψης των προσωπικών ευθυνών: αποσύρουμε τα πλοκάμια, ενωνόμαστε με τον Εαυτό και αρχίζει ένα θαυμαστό ταξίδι, γεμάτο Ρυθμό, Χαρά και Ευδαιμονικό Αγώνα, όπου κάθε ένα μικρό καθημερινό συμβάν εντάσσεται μέσα σε αυτή τη Ρυθμική Ροή. Για ποια ματαιότητα τότε θα μιλάμε;

Η συνέχεια της ζωής, η συνέχεια της συνειδητότητας

Υπάρχουν στη γη Όντα φωτισμένα που γι’ Αυτά το πέπλο της άγνοιας έχει πέσει και το όραμά τους είναι συνεχές: δηλαδή η εσωτερική τους όραση βλέπει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ή τις προηγούμενες, τωρινές και μελλοντικές ενσαρκώσεις ως μια συνέχεια. Δεν υπάρχουν τα τείχη που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στη συνειδητότητά τους και λόγω των οποίων βιώνουν την κάθε ενσάρκωση ως ξεχωριστή από κάθε άλλη ή ως τη μοναδική και τελική ενσάρκωση.

Το να αποκτήσουμε αυτή τη συνέχεια της συνειδητότητας είναι ο στόχος μας. Για να πέσουν τα τείχη που περιορίζουν την προοπτική μας και μας εμποδίζουν να δούμε το παρελθόν-παρόν-μέλλον ως μια συνέχεια, χωρίς τη λήθη των μεσοδιαστημάτων μεταξύ κάθε ενσάρκωσης, θα πρέπει να ξεπεραστεί η υλιστική ταύτιση, η ταύτιση με το σώμα. Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο μέσα σε ένα αερόστατο, που στην αρχή είναι δεμένο στη γη, στο ύψος του ανθρώπινου σώματος – αυτό είναι το επίπεδο της ολικής ταύτισης με το σώμα, όπου ο άνθρωπος ασχολείται μόνο με τα πολύ προσωπικά καθημερινά και περιορισμένα θέματά του, και ζει μια αυτόματη/ενστικτώδη κυρίως ζωή. Όσο το αερόστατο ανεβαίνει πιο ψηλά, όσο δηλαδή ο άνθρωπος ανυψώνει το πνεύμα του και ταυτίζεται με ανώτερα επίπεδα του είναι του, τόσο η προοπτική του θα γίνεται πιο ευρεία. Όταν το αερόστατο ανέβει λίγο πιο ψηλά από το ύψος του ανθρώπινου σώματος, τότε το άτομο αρχίζει και βλέπει τους γύρω του, αρχίζει και ασχολείται και νοιάζεται πιο ουσιαστικά γι’ αυτούς. Όσο ανεβαίνει σε ύψος, τόσο το άτομο θα ενδιαφέρεται και θα αγαπά περισσότερο κόσμο και μέρη της πλάσης. Μέχρις ότου ανέβει τόσο ψηλά που θα μπορεί να παρατηρεί όχι μόνο τα προσωπικά και συλλογικά γήινα τεκταινόμενα αλλά και τα συμπαντικά…

Ο διαλογισμός και η προσευχή είναι αυτή η πνευματικώς δραστικότατη διαδικασία με την οποία αγωνιζόμαστε να ανυψώσουμε το focus μας, να ανυψώσουμε το πνεύμα μας, σα μια πεταλούδα που πετά ψηλά προς τον Ήλιο. Αυτή η ανύψωση δεν είναι εύκολη, ειδικά στην αρχή, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις ενεργειακές παχυλότητες και τα ενεργειακά αλλά και σωματικά βάρη τού είναι μας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξάγνιση της καθημερινότητας, της σκέψης, των συνηθειών, της διατροφής και των παρεών μας, ώστε να αποβάλλουμε όσα μας κρατούν σε χαμηλό κραδασμό.

Με τον τακτικό καθημερινό αγώνα όμως, με την αγνή πρόθεση και την πύρινη θέληση για την ψυχική μας ανύψωση προς το Ανώτερο, θα κατακτούμε σταδιακά νέα επίπεδα, νέα ύψη πνευματικά, απ’ όπου θα μπορούμε να βλέπουμε τη ζωή με πιο ευρεία ματιά. Οι διάλυση των φόβων μας τότε θα έρθει φυσικά, σαν αποτέλεσμα του συνεχούς οράματος, σαν αποτέλεσμα δηλαδή της επίτευξης της συνέχειας της συνειδητότητας που βλέπει το παρελθόν και το μέλλον σαν ένα ανοιχτό, απέραντο πεδίο χωρίς τείχη.

Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Posted by Elena

http://www.elenastral.com/2008/10/blog-post_8055.html